Wereldwijd werken ongeveer 1 miljoen kinderen in mijnen. Waarom gaan deze kinderen niet naar school? Vinden hun ouders dit goed? Hoe kan het dat deze kinderen in de mijnen moeten werken?

 

Ouders verdienen niet genoeg
In de armste landen van de wereld verdienen ouders vaak niet genoeg om te zorgen voor eten, drinkwater en onderdak voor hun gezin. Het is voor deze families vanzelfsprekend dat iedereen bijdraagt aan het gezinsinkomen, ook de kinderen. Het geld dat kinderen verdienen in de mijnen betekent voor veel families vaak het verschil tussen wel of niet eten die dag.

Ouders zien het nut van onderwijs niet in
Als ouders zelf geen onderwijs hebben gehad, zien ze er minder snel het nut van in om hun kinderen wél naar school te sturen. Daarnaast kunnen ze alle hulp gebruiken van de kinderen om voor meer inkomsten voor het gezin te zorgen. De keuze tussen werk en school is dan snel gemaakt. Zo belanden families in een vicieuze cirkel: kinderen moeten werken voor het gezin, als ze volwassen zijn krijgen ze geen goede baan omdat ze geen opleiding hebben en laten ze hun eigen kinderen ook weer werken in plaats van dat ze naar school gaan.

Overheden kunnen of willen niet handhaven
In sommige landen zijn er geen wetten die kinderarbeid verbieden. In andere landen bestaan deze wetten wel, maar worden deze niet gehandhaafd. Om ervoor te zorgen dat mensen zich aan de wet houden, zijn controles nodig. Dat is duur en arbeidsintensief, waardoor de overheid het soms niet voor elkaar krijgt. Het gebrek aan handhaving kan komen omdat de overheid corrupt is en zelf geld verdient aan de mijnen. Maar het kan ook zo zijn dat ze niet genoeg geld en tijd hebben om de controles uit te voeren.

Rebellen zetten kinderen in tijdens conflicten 
Er zijn conflictgebieden in de wereld waar kinderen worden ontvoerd om te dienen als kindsoldaat, om te werken in mijnen of voor ander vuil werk. Dit probleem speelt bijvoorbeeld in Congo, waar al jaren een bloedige burgeroorlog woedt. Het toeval wil dat hier ook ontzettend veel waardevolle metalen en minderalen in de grond zitten. Congolese rebellen ontvoeren kinderen om in de mijnen te werken en van de opbrengst kopen ze weer wapens, waardoor het conflict blijft voortduren.

Rebellen maken gebruik van de vele grondstoffen die Congo rijk is

Fabrikanten geven meer aandacht aan conflict-vrije grondstoffen 
Tegenwoordig zijn veel elektronicafabrikanten aangesloten bij organisaties die conflict-vrije grondstoffen garanderen. Dat zijn grondstoffen die niet uit mijnen komen waarvan de opbrengst wordt gebruikt voor oorlogen. Aan de ene kant is dit een positieve ontwikkeling, aan de andere kant levert dit twee andere problemen op. Ten eerste: hoe zie je aan grondstoffen of ze uit een conflict-vrije mijn komen of niet? Ten tweede: door te focussen op conflict-vrije mijnen, verdwijnt het probleem van de kinderarbeid naar de achtergrond. Conflict-vrij is iets anders dan kinderarbeid-vrij. Op deze manier wordt kinderarbeid in mijnen in stand gehouden.

Onverschilligheid mijneigenaren, consumenten en media
Mijneigenaren staan soms onverschillig tegenover kinderarbeid: het kan ze niet zoveel schelen wie het doet, als het werk maar gedaan wordt. Ze zijn vooral geïnteresseerd in winst maken, en vinden het juist handig als er kinderen werken omdat deze goedkoper, en makkelijker uit te buiten zijn. Dit geldt ook voor veel energiebedrijven en elektronicafabrikanten.

Wij als consumenten willen vooral goedkope producten kopen zoals telefoons, laptops en tv’s. Waar de grondstoffen vandaan komen vinden we van minder belang. Ook staan overheden het toe dat producten worden verkocht die tot stand zijn gekomen met behulp van kinderarbeid.

Tot slot is er ook weinig media-aandacht voor kinderarbeid in mijnen, zodat veel mensen er niets vanaf weten. En mensen kunnen hier natuurlijk pas tegen in opstand komen als ze er iets vanaf weten!

Kinderarbeid in de mijnen blijft dus bestaan door de onverschilligheid van overheden, rebellen, fabrikanten, mijneigenaren, consumenten en de media. Ook de ouders hebben vaak met keuzes te maken; ze verdienen zelf niet genoeg om te overleven en zien het nut van scholing vaak niet in. Alle betrokken partijen staan voor de vraag: Wat is voor mij belangrijker: geld of het welzijn van kinderen?